Het bevallingsverhaal

Het is al weer dertien dagen geleden dat onze kleine indiaan geboren werd, veertien dagen geleden kon ik het mij nog niet voorstellen dat het zo snel zou gebeuren, al deed mijn lichaam de laatste week wel ongelooflijk veel zeer. Maar vandaag neem ik jullie mee de dag dat het gebeurde, de dag dat ons leven voorgoed veranderde!

Opeens voel ik nattigheid, het gevoel dat je net in je bed hebt geplast. Slaperig vraag ik mijzelf dan ook af wat er aan de hand is, opeens komt het besef… De vliezen zijn gebroken, ik stoot vriendlief aan maar die reageert enkel met een kreun en draait om. Nog eens geef ik hem een hardere por en toen opeens werd hij wakker, het was de eerste avond geweest dat hij niet vroeg of hij het ziekenhuis moest bellen. Of het die avond ging gebeuren.

Snel waggel ik naar de wc terwijl en het blijft stromen, zelfs toen ik even wat aan wilde doen bleef het lopen. Droog naar het ziekenhuis zou ik niet komen, ik belde zelf dan ook het ziekenhuis en moest komen. Maar kreeg wel de opmerking dat het zomaar zo kon zijn dat ik wel weer naar huis zou moeten.

Rustig pakte ik de laatste spullen in, ik dacht dat ik wel in lichte paniek zou zijn. Of angst… Maar nee, de rust overheerste en voor ik het wist zat ik op een vuilniszak en grote handdoek in de auto op weg naar het ziekenhuis.

Terwijl de rugpijn in de auto erger en erger werd, vond ik dat ik het stuk naar de afdeling wel kon lopen. Ik voelde me goed, maar helaas liep ik zo leeg dat ik toch maar met de rolstoel naar de afdeling ging. Op de afdeling werd ik direct in een klein kamertje gebracht voor het ctg, om eens te kijken of er weeën waren en hoe regelmatig.

11:00

Een bezoekje van de verloskundige, een vraag wat mijn wensen waren. Wij hadden geen wensen, enkel wilde ik geen ruggenprik. De andere pijnbestrijding stond ik voor open mocht ik het echt niet meer aankunnen. We spraken af dat ze over een uurtje zou komen kijken hoever ik was, de weeën kwamen namelijk regelmatig, dus naar huis zou ik zeker niet meer gaan!

11:15

De lieve zuster kwam binnen en zag direct dat een uur veel te lang zou zijn. Opeens werden de weeën zo heftig dat ik mezelf geen houding meer wist te geven. De kleine kamer benauwde mij ook en zorgde dat ik niet rustig in mezelf kon keren. Nog geen 10 min later kwam de verloskundige terug en bleek ik al 7 a 8 cm ontsluiting te hebben. Voor ik het wist werd ik naar de kraamkamer gebracht, een mooie ruime kamer waardoor het benauwde gevoel direct verdween.

12:00
Terwijl de verloskundige tijdens een wee steeds mee pufte om voor te doen hoe het moest… Ik had nog nooit een cursus gevolgd… De lieve coassistent enkele foto’s maakte, vriendlief met water naast mijn bed stond en ik steeds maar tussen de weeën door bleef drinken en verder wiegend in mijn eigen wereld zat. Tussendoor kneep ik uiteraard soms ook vriendlief zijn handen fijn…

De zin “ik kan niet meer.” en “wie heeft dit ooit verzonnen” kwamen natuurlijk voorbij. Ook de zin naar vriendlief en de coassistent “wees blij dat je geen vrouw bent.” werd uitgesproken.

14:34
Voor het eerst raakte onze kleine indiaan mijn borst, trilde ik nog na van de pijn. Acht uur zaten er tussen van het breken van de vliezen tot de geboorte.

Ik weet exact hoe het voelde om de kleine indiaan naar buiten te moeten persen, hoe de lieve zuster op het einde mijn hoofd naar voren duwde en hoe vriendlief alles heel goed in de gaten hield. Hij die niet tegen operatie tv kan, heeft alles zien gebeuren. De zin “ik zie een kopje met zwart haar kwam ook al snel” voor ik het wist was de bevalling voorbij.

Opeens had ik een kleine indiaan op mijn borst met zwart haar, een slank meisje met lange benen en armen. Terwijl vriendlief meteen zijn ouders wilde bellen en de familie wilde ik enkel bij komen. Ongeveer twee uurtjes heb ik het weten uit te stellen, toen werd de familie ingelicht en rond half 6 stonden de opa’s en oma’s in de kamer.

18:00
Inmiddels was ik al twee keer zelfstandig naar de wc gegaan, had ik zo honger en kreeg ik heerlijk wat eten. Werden we daarna naar de zaal gebracht waar ik uiteindelijk de nacht alleen met onze dochter zou doorbrengen.

Werd ik heel lief verzorgd door de zusters, kwam de dokter nog langs die ons had geholpen om zwanger te geraken. Verbaasde ik mezelf hoe weinig pijn ik voelde en het geloven dat het mijn dochter is die in het bedje naast mij ligt is nog zo bizar, zo apart dat ik echt even nodig had om te landen.

Hadden de opa’s al de kleine meid al bekeken en in discussie geweest op wie ze leek, vriendlief was toch wel de conclusie en ik moet het bevestigingen. Het mondje, de zwarte donkere haren en het slanke lange lichaam was nu eenmaal vriendlief.

Wij hebben een dochter gekregen, een heel klein poppetje die vanaf nu ons leven zal veranderen. Het was een bevalling zoals moeder natuur het had bedoeld, zonder pijnbestrijding en toeters en bellen. Plus nog eens super snel, aangezien ze 12 tot 24 uur aanhouden in het ziekenhuis.

Dit was het bevallingsverhaal, een verhaal zonder foto’s omdat die heel persoonlijk zijn. Binnen kort zal ik ook nog een blogje weiden aan onze kraamweek, de week die ik eigenlijk niet zo zag zitten in het begin. Maar waar ik juist nu heel tevreden op terugkijk.