Opeens ben ik jong, vechtend voor die ene brief

Rustig wandel ik naar huis, de vorst op de bladeren laat de natuur glinsteren in de zon. Een onrust maakte zich meester, zoonlief loopt vrolijk en bijna dansend richting huis. Het ongeduld maakte hem langzaam meester, het rustig spelen in de wachtkamer begon langzaam om te buigen. Hij wilde naar huis en dat gevoel deelde wij samen.

Al jaren geleden verloor ik het gevoel van jong zijn, het lichaam veranderde langzaam. De dagen gingen voorbij, de maanden en de jaren. Maar vandaag bleek ik toch jong te zijn, rustig luisterde ik naar de argumenten van de huisarts. Ik had een gesprek aangevraagd voor een specifieke behandeling en verzocht een doorverwijzing.

De vermoeidheid trok zich langzaam in al mijn spieren, een beslissing die ik ruim drie jaar geleden maakte werd in twijfel getrokken. De ogen werden zwaarder en het jongetje op mijn schoot werd onrustiger. Zachtjes zei hij “mama huis.” en diep van binnen voelde ik de drang om op te staan, de deur dicht te slaan. Maar rustig sprak ik mijn mening uit, kreeg ik de verwijzing en met het besef dat ik meerdere gesprekken in de toekomst zal moeten voeren. Op precies dezelfde wijze en zo zakte de moed mij in mijn schoenen.

De voordeur komt inmiddels inzicht, het jongetje staat te trappelen om binnen te gaan. De kou liet hem rennen en de warmte van thuiskomen laat de spieren iets ontspannen. De eerste stap is gezet en ergens over negentig dagen wordt de tweede gezet, want zulke lange wachttijden zijn er tegenwoordig.

En tot die tijd voel ik mij even jong, dans ik op mijn bloten voeten rondjes met mijn twee kinderen. Genietend van het moederschap, het moederschap die precies goed is, zoals die nu is.