De wind, vermoeidheid en stilte
De wind laat de was wapperen terwijl de zon de was droogt, een intense vermoeidheid is te voelen tot in mijn botten. Zo verdween de zin om iets te doen vandaag als sneeuw voor de zon, zelfs de breiwerken liggen langzaam stof te verzamelen in de hoek. De camera heeft al een tijdje niets opgenomen qua podcast en foto’s maken gebeurt ook niet. Enkel de naaimachine pruttelt momenteel nog een beetje na, waar ik vroeger mijzelf verplichten om dan toch in actie te komen omarm ik vandaag de rust.
Langzaam ruim ik alle hoopjes met handwerkspullen die zich door het huis heeft gevormd op, met op de achtergrond het geluid van de wasmachine die zijn werk doet. De wind die aan het huis trekt en de bomen laat zwiepen. Zo zijn al mijn breiprojecten op het bed uitgestald en ruim ik ze rustig op.
Wanneer het huis weer opgeruimd is brengt het een rust, een verademing en verdwijnt de chaos. De vermoeidheid zal echter nog tijdje blijven net als de gespannen spieren en de lichte onrust die toch stiekem af en toe de kop komt opsteken. Maar in plaats van te mopperen onderga ik het gelaten, ga ik met mijn gedachten terug naar het weekend.
Waar wij samen op het strand wandelde, de wind in onze haren voelde en de zon op onze huid. Waar zoonlief vol verwondering en angst naar de golven keek. Waar de grote zandbak een feestje was en dochterlief het ondanks alles koud bleek te hebben.
Een bezoek die wij afsloten met een pannenkoek bij de strand tent, slapende kinderen in de auto naar huis en waar ik vandaag nog zand van vind. De kinderen genoten van het bezoek en ik van de zee. Een plek waar ik een aantal jaren geleden meerdere keren naar toe ging om tot rust te komen. De zee was mijn houvast, een fijne plek wanneer de zon scheen of het stormde. En nu genieten mijn kinderen net zo van het strand.
Maar vandaag geniet ik van de wind rond om het huis, pruttelen wij na qua huishouden en geniet ik van de niets doen momenten. Het is goed zo, even een klein beetje opladen voor de drukke dagen die komen gaan.
