De wereld even op pauze

De pijnlijke spieren zorgen voor een huivering in de ochtend, een diepe hoest die uit mijn tenen lijkt te komen zorgt voor de nodige oor en hoofdpijn. Terwijl de snotterende kinderen die ondanks hun zeehonden hoest toch vrolijk spelen met de gebouwde treinbaan toveren zij een glimlach op mijn gezicht. De wereld staat even op pauze terwijl de ziekte hier in huis rond gaat.

Misschien naïef maar ik had het niet meer verwacht, de wereld lijkt het virus volledig te zijn vergeten en het leven gaat weer verder zoals voorheen. Maar toen de hoest uit mijn tenen kwam, de zelfde spierpijn als de vorige keer op kwam zetten begon ik toch te twijfelen. Met het oog op onze naasten waar de kinderen elke week heen gaan kwam er toch maar even een test om de hoek kijken.

Inmiddels zitten wij samen in huis, drinken wij kopjes thee, snotteren wij rustig verder en weet ik zelf even niet zo goed wat ik moet doen. Iets wat mij altijd overkomt bij ziekte, een fenomeen waar ik normaal gesproken niet echt bekend mee ben. Altijd brei, haak, spin of borduur ik wel. Mijn handen liggen nooit stil op mijn schoot en nu vandaag hangen ze op sommige momenten een klein beetje levenloos naast het lichaam.

Terwijl de vele auto’s de straat uit rijden, de kinderen op de fiets het huis passeren opweg naar school blijven wij nog even rustig thuis. Zieken wij rustig uit en genieten maar even van het samen zijn.

Langzaam sturen wij de zeehondjes terug de zee op, terug naar huis. Langzaam zonder haast maar met het nodige geduld.