Een grauwe lente dag.

De zon is verstopt achter de wolken, ondertussen trekken wij onze schoenen aan om een lange tocht door ons dorp te maken. De regen hangt in de lucht, de wind is koud en nat terwijl de bomen in bloei staan. Het is een vreemde gewaarwording, gehuld in dikke wollige warmte in de lente kijkend naar de natuur die langzaam opbloeit.

Voor ons uit gaat zoonlief op zijn loopfiets, na vele momenten van aanmoediging om te oefenen heeft hij het plezier eindelijk gevonden. Elke dag komt de handigheid steeds verder in zijn benen, de angst begint plaats te maken voor plezier en soms komt er zelfs een sprintje de hoek om kijken.

Vrolijk babbelend loopt dochterlief naast mij aan de hand, van speeltuin naar speeltuin is haar wens. Vele schommels, glijbanen en klimrekken verder zijn wij aan de andere kant van het dorp. Met koude handen, een loopneus heerst er een herfstig gevoel. Het dorp is rustig op een enkele klussende man na, de kinderen lijken allemaal zich binnen te vermaken en de mensen lijken nog te slapen. Terwijl de klok 12 uur slaat lopen wij rustig weer terug naar huis.

Koud maar voldaan, op weg naar een warm kopje thee met een heerlijke muffen. Verlangend kijk ik nog eenmaal omhoog, naar de plek waar de zon kon schrijnen. Maar zij komt vandaag niet tussen de dikke wolken dek vandaan.

Een echte herfstige dag in de lente.