Terug naar het vlammetje van binnen uit.

Terwijl ik uit het raam kijk zie ik de tomatenplanten langzaam kleuren, van groene kleine tomaten tot prachtige donker rode. De bloemen van de vlinderstruik dansen mee op de wind en rustig komt de zon op en weerkaatst in de ramen. Het moment is rustgevend en opeens komt het binnen als een mokerslag, opeens besef ik dat ik mezelf een beetje ben verloren. Waar het minimalisme mij niet van nature is aangeboren is de grip ook een beetje verloren gegaan. Ook het simpel leven is iets meer gehaast geworden met de laatste weken voor de schoolvakantie.

Simpel leven ofwel ook wel eenvoudig leven genoemd. Het staat in het tekenen van geen volle agenda's. Geen groter, beter, sneller en meer zoals de maatschappij eigenlijk is ingericht. Maar tevreden zijn met minder, het moment meer beleven en in mijn beleving meer minimalisme omarmen ipv een huis vol spullen die tijd vragen. 

Rustig loop ik naar boven na onze ruimte in huis die als opslag / washok / zolder dient. Een kast vol met bakken kijkt mij aan, stapeltjes stof roepen mij naam en terwijl die bakken vol zitten hoor ik een stemmetje in mijn achterhoofd “er ligt ook nog in jouw eigen kledingkast… Onder je bed… Naast de stoel…” Het overweldigd mij en opeens vraag ik mijzelf wel af waarom ik de laatste maanden wol kocht. Opeens vraag ik mij af waarom de stoffen liggen te verstoffen op de plank en opeens zie ik mijn grote stapel met onafgemaakte projecten mij toelachen. Opeens vraag ik mijzelf waarom ik mijn aangeleerde minimalisme niet meer vast heb gehouden, waarom ik mij liet verleiden tot nieuwe aankopen terwijl dit geld ook prachtig even op mijn spaarrekening kon wachten.

Ik loop langzaam weer de trap af, voel opeens de druk op mijn schouders. Opeens voelt de prachtige garenvoorraad niet meer als fijn, als een mooie snoepwinkel maar meer als een last. Zal ik deze voorraad ooit opmaken? Of zal ik tot in de eeuwigheid ze mee dragen? Ik loop naar mijn spinnewiel en begin langzaam te spinnen, het meditatieve van de wol die door mijn handen glijd brengt mij tot rust. De draad die wordt gevormd is prachtig, de wind buiten trekt langzaam harder aan het huis en de bezinning kwam langzaam binnen druppelen. “Het is genoeg.” Een stemmetje diep van binnen zich herhaalt als een mantra. In mijn hoofd zie ik mijn man tevreden toekijken. Hij is de natuurlijke minimalist, de zuinige man die nooit begrijpt wanneer er nieuwe wol binnen komt. Die zachtjes met zijn hoofd schut als ik weer een project ben gestart. Lachend zie ik hem staan, zich afvragend waar dit nu weer toe lijd.

Rustig spin ik verder, denk ik na en zo komen er allemaal voornemens in mijn hoofd. Maar uitspreken doe ik ze deze keer niet, enkel wens ik diep van binnen mijn kleine vlammetje wakker te maken. Het vlammetje die een paar jaar geleden het minimalisme ontdekte. Die het fijn vond om overzicht te hebben en te genieten van al het kleins wat er al is.

En zo ga ik hier een mooie pagina maken met al mijn breiprojecten, een mooie lijst die hopelijk de aankomende maanden en misschien wel jaren korter wordt. Rustig tik ik de vuursteentjes tegen elkaar aan, wachtend op het ene vonkje die het vlammetje laat gaan branden en inmiddels is er een heel klein beginnend vlammetje ontstaan. Op naar een mooie vlam die warmte afgeeft van binnen uit.